SYNDROM ODSTAWIENNY

Czym jest przedłużony syndrome odstawienny?

Osoby przyjmujące antydepresanty przez długie lata, po ich odstawieniu doświadczają syndromu odstawiennego.
Jego objawy utrzymywać się mogę przez kolejnych kilka lat.
Najgorszy jest pierwszy i drugi rok. Najczęstszymi objawami syndromu odstawiennego są skurcze i napięcie mięśni, drżączka, problemy gastryczne, bezsenność, zawroty głowy, zaburzenia postrzegania, depersonalizacja, derealizacja, depresja i wiele innych. Na szczęście, z biegiem czasu, objawy te stopniowo ustępują.

Powrót do zdrowia

Gojenie się system nerwowego nigdy nie przebiega liniowo.
Po każdej poprawie stanu chorego, zwykle następuje jego pogorszenie.
Jedni porównują to do układania kostki Rubika, inni do ruchu wahadła, a jeszcze inni do jazdy na karuzeli.
Gdy już wydaje się, że najgorsze za nami, objawy powracają.
Wszystko to stanowi, pod względem psychologicznym, ogromne wyzwanie dla chorego.

Paradoks antydepresantów

Lekarze przepisują antydepresanty najczęściej w przypadkach depresji, obniżonego nastroju i problemów natury emocjonalnej.
Pacjent jest więc przeświadczony, że po odstawieniu lekarstw, objawy te mogą powrócić.
I w wielu przypadkach powracają, ale powodem tego nie jest pierwotna depresja lub obniżony nastrój, ale niszczycielska siła leków.
Oprócz „nawrotu” depresji pacjent doświadcza niezliczonej liczby nowych objawów; problemy z chodzeniem, utrzymywaniem równowagi, koncentracją, jedzeniem, spaniem i mówieniem. Objawy niewyobrażalne dla zdrowego człowieka.
Najprosztsze z czynności stają się niemożliwe do wykonania.

“Fale” i „okna”

Po odstawieniu antydepresanwów (nagle lub stopniowo) doświadczamy tzw. „fali”.
„Fala” oznacza stan chorobowy, który trwać może długie miesiące, a którego wiele objawów są wręcz niemożliwe do opisania przy użyciu dostępnego słownictwa medycznego.
Od czasu do czasu, pacjent doświadczać może tzw. ”okien”, w czasie trwania których objawy nieco ustępują. Niestety, „okna” są zwykle bardzo krótkie.